Eerste log

Ik ben nu 5,5 week in Marokko. Dat kan ik trouwens inmiddels ook in het Marokkaans-Arabisch zeggen, dus dat is al de eerste opbrengst van mijn verblijf hier. Het is wel een beetje lelijk dat ik al die tijd nog geen enkele keer gepost heb op deze weblog!! Dat kwam natuurlijk, omdat ik geen tijd had: ook al iets wat ik in het Marokkaans kan uitdrukken. Maar, inshallah, zal het vanaf nu beter gaan..
Marokko, de tweede keer voor mij dat ik dit land bezoek, is eigenlijk anders dan de eerste keer dat ik hier was. Nu is het wat onwaarschijnlijk dat een land in 15 maanden tijd drastisch verandert, dus het is waarschijnlijk vooral mijn persoonlijke ervaring die anders is. Maar niet minder leuk: waar ik tijdens het eerste bezoek het begrip ‘cultuurshock’ van binnen uit leerde kennen en m’n onderkaak de eerste week over de grond sleepte, zijn vreemde dingen een tweede keer al minder vreemd en soms zelfs best normaal. Dat er zowel voetgangers, fietsers, brommertjes, ezels, auto’s en bussen gebruik maken van één en hetzelfde wegdek is gewoon praktisch. En ja, waarom zou je datzelfde wegdek slechts met twee banen verkeer gebruiken als er ook drie of vier op passen? Daarom. Andere dingen blijven verbazen: zoals het openlijk ruziemaken op straat. Het temperament van sommige mensen lijkt maar weinig nodig te hebben om tot een spectaculaire vertoning te komen: ordinaire schreeuw- en vechtpartijen, en niet eventjes maar rustig een half uur lang, zijn hier geen zeldzaamheid. En wat doe je als je twee volwassen mannen of vrouwen of man en vrouw op volle kracht tegen elkaar hoort schreeuwen en schelden, ziet harentrekken en woeste gebaren maken? Juist ja, dan ga je als een volleerd Marokkaanse ramptoerist toekijken.
Gisteravond was daar weer een spectaculair voorbeeld van: in de oude medina van Rabat waar ik logeer bij een gastgezin is het nogal gehorig. Het huis waar het gezin woont is een traditionele woning van twee verdiepingen met een patio in het midden, maar de beide gezinnen die erin wonen huren een verdieping. Het gastgezin huurt de eerste verdieping en de patio is daarom met golfplaten overspannen om niet bij de onderburen naar binnen te kunnen kijken. Golfplaten staan niet bekend om hun geluidsisolerend effect. De onderburen zijn, zonder te overdrijven, enorme schreeuwlelijkerds. Toen ze gisteravond bezoek ontvingen en de vrouwen enorm tegen elkaar schreeuwden hadden wij er in eerste instantie dan ook niet echt erg in. Toen het geschreeuw na 20 minuten nog altijd niet afliet en zelfs harder werd, was mijn gastfamilie gealarmeerd. De televisie, die in elk Marokkaans huishouden zonder tussenpozen aanstaat, werd er zelfs voor uitgezet! Gespannen luisterden mijn gastmoeder en haar twee dochters naar het pijnlijk harde geschreeuw en geruzie bij de onderburen. De moeder ging zonder gene op de bank staan en volledig uit het kleine raampje in de woonkamer hangen om de steeg bij onze voordeur te inspecteren: daar stonden blijkbaar nog familieleden die iets met de ruzie van doen hadden. De jongste dochter werd met een paar dirham naar beneden gestuurd, zogenaamd om een brood te gaan kopen: in werkelijkheid natuurlijk om de juicy details op te vangen!
Wat bleek: de onderbuurvrouw heeft een zoon die getrouwd is en de moeder van zijn echtgenote kwam op hoge poten bij onze onderbuurvrouw langs omdat ze scheiding eiste: haar dochter zou geslagen worden door de echtgenoot. Ja ja, drama in de medina is duidelijk sappiger en interessanter dan de slappe soaps die op televisie onophoudelijk worden bekeken!