De dorpsgek

Spreek ik een paar woorden Marokkaans, leidt een conversatie met de lokale bevolking gelijk tot reputatie beschadiging! Wat is er gebeurd? Ik ging maar eens op eigen houtje flessen bronwater en toiletpapier zoeken in dit dorpse gat hier. Dat is nog een hele onderneming want van de 10 winkeltjes die het dorp telt heeft er doorgaans geen één toiletpapier op voorraad. Als je s avonds terugkomt hebben ze meestal wel een rolletje meegenomen uit Marrakech. Afin, dan het bronwater maar. Bij een winkeltje ter grote van ons toilet thuis in Nederland vist een oude gekreukelde meneer de laatste twee flessen onderuit zijn stalen koelkast. Een man naast me met een gebit bestaan uit bruine en uitgevallen tanden is enthousiast tegen me aan gaan praten en bemoeit zich ongevraagd met mijn aankopen. Toiletpapier, weet hij, daarvoor moet ik ‘boven’ zijn: het zanderige weggetje dat iets omhoog loopt en waar zich nog een paar kruideniertjes bevinden. Hij loopt wel even met me mee, hij werkt namelijk bij de film. ‘De film’ is een enorm decor wat in Tamesloht op een braakliggend terrein is opgebouwd. Uit hout zijn daar schitterende paleizen, alleen aan de voorkant dan, opgetrokken die als decor functioneren voor de opnames van een Turkse film. Tamesloht leeft voor eventjes nu er elke dag een bus met crewleden arriveert en ook de plaatselijke bevolking profiteert van baantjes als bewaker en schoonmaker. Zo ook deze man, met zijn lichtblauwe werkoverhemd en rode pet. Hij ziet er wel erg sjofel uit, maar ach, wie eigenlijk niet in dit godvergeten dorp?
Hij struint met me mee het zanderige weggetje op en groet onderweg iedereen luidruchtig. De mannen (want het zijn merendeels mannen die je hier op straat treft) vallen stil in hun gesprekken en ik voel alle ogen op mij gericht. Stevig stap ik door op weg naar het winkeltje wat ik heus ook zelf wel weet te vinden maar ik heb nog niet helemaal door hoe ik de vent beleefd kan afwimpelen. Bij het winkeltje aangekomen schreeuwt hij naar de jongens wat ik nodig heb (fijn ook dat dan luidt verkondigd moet worden dat ik TOILETPAPIER zoek) maar het winkeltje blijkt het niet te hebben. De jongen lacht naar me en draait zijn hand naast zijn slaap ‘hamak, hamak’ ofwel: die is gek! Ik knik, ik weet het, maar ik kan er ook niets aan doen. Ik draai me om en ga op de weg terug en de man loopt mee. Hij had al gevraagd of ik hier woon en ik had geantwoord dat ik hier werk, in het midden latend waar en voor wie. ‘Heet je Julia?’ ‘Zoals je wilt’ antwoord ik. ‘Julia, geef me je telefoonnummer.’ ‘Nee sorry meneer, dat gaat niet.’ ‘Ik wil werken waar jij werkt, geef me werk.’ ‘Er is geen werk waar ik werk.’ ‘Ik ben gestopt bij de film, ik wil werk!’ Ai ai ai, versta en spreek ik eindelijk wat Marokkaans, kom ik in dit soort idiote situaties terecht! Ik kan toch niet ontkennen dat ik het goed gehoord heb, en dus geef ik de man wat dirhams en bedank hem voor zijn hulp. Met een hoofd rood van schaamte zet ik flink de pas erin terug op de weg naar het centrum. Het hele dorp heeft me met de lokale gek gesignaleerd!