De verveling herontdekt

Een warme wind waait langs ons heen, fijn stof met zich meebrengend, en de geur van rottend afval, wat hier overal rijkelijk ligt, verspreidend. Ik kijk uit over een droge vlakte: alles heeft dezelfde zanderige kleur en een paar armoedige huisjes zijn opgetrokken uit brokkelige blokken aarde. De zon is bijna onder en daarmee is het samen met de vroege ochtend het enige moment van de dag waarop de temperatuur in Tamesloht te verdragen is momenteel. En dus bij uitstek het moment om de kinderen mee naar buiten te nemen voor een wandelingetje. Het is al een routine geworden: elke dag rond 8 uur ploffen ik en nachtoppasser Brahim neer op een stenen randje aan de rand van die vlakte. De kinderen spelen met stokjes en stenen in het stof, en wij hebben even een moment van rust. Het is hier in Tamesloht dat ik echt alle remmen op mn leven heb moeten gooien: de dagen hier verlopen traag, hoewel niet per se onprettig. Het is alleen een kunstje dat je onder de knie moet krijgen.

De warmte dwingt je al in eerste instantie om je letterlijk en figuurlijk vooral niet te druk te maken: dat betekent ook een middagslaapje van een ruime 2 uur, iets wat ik ondanks 9 uur slaap per nacht echt hard nodig blijk te hebben hier. Daarbij lijkt het ook wel een soort common understanding hier bij de bewoners van Tamesloht dat je je gewoon nooit meer inspant dan minimaal vereist: het is een principe, een levensmotto haast. Wat morgen ook nog kan, doe je morgen pas. Alles heeft hier een ongekende traagheid: van het tempo waarop de winkelier jouw bestelling klaarmaakt tot de snelheid van de internetverbinding (maar ok, dat is algemeen in Marokko) Eigenlijk verkeert Tamesloht gewoon in slaap, behalve op Vrijdag want dan is er markt.

Maar, zoals ik al zei, het is niet per se onprettig. Je moet even accepteren dat je leven minder enerverend is dan je gewend bent, wat wil zeggen geen avondjes uit, nauwelijks langer wakker blijven dan dat het zonlicht verdwenen is, en gezien de armoedige omstandigheden hier ook geen: winkels, macflurry's, heerlijke verse fruitshakes, gebakjes bij de patisserie, terrasjes met ijskoude cola, heerlijke marokkaanse sandwiches: ik stop. Maar, wanneer je dat geaccepteerd hebt, dan is op een randje zitten met een handjevol grind wat je eindeloos van de ene in de andere hand overgiet, genietend van de stoffige, maar toch, wind, en de kids die zichzelf even vermaken en Brahim naast je die traditionele Berberliedjes neuriet lang zo slecht nog niet. Het kan eigenlijk zelfs best rustgevend zijn.

En zo heb ik herontdekt wat verveling is: dat je eigenlijk even zo weinig om handen hebt of zorgen om je mee bezig te houden dat je je gewoon even oprecht kan vervelen. Iets wat ik al veel mensen in Marokko zonder al te veel moeite heb zien doen, overigens. Er worden hier baantjes verdeeld met volslagen overbodige taakomschrijvingen: die mensen vervelen zich de hele dag door. Kinderen die 3 maanden schoolvakantie hebben: een aaneenschakeling van verveling. Studenten in hun vrije tijd: verveling, want parttime baantjes bestaan hier niet in Marokko en niemand heeft geld om wat leuks te gaan doen. En hoewel ik de inmiddels 6 aanwezige kids in het opvangcentrum aardig weet bezig te houden, heb ik al gemerkt dat ze zich vaak ook zonder gezeur prima een uurtje weten te vervelen. Best lekker eigenlijk, gewoon even helemaal niets doen. Hoewel het makkelijk is om cynisch te worden over de inefficientie waarmee hier een honderdtal zaken worden geregeld, kun je de mensen hier niet ontzeggen dat zij in elk geval niet te lijden hebben onder quarterlife- en midlife crisissen, burn outs, muisarmen, en uiteindelijk zelfs dementie en Alzheimer (wat hier echt minder schijnt voor te komen). Dus ook ik doe het even lekker rustig aan hier!