het hoera-gevoel

Marokko... zucht... het land laat me niet ongemoeid, en er gaat geen dag voor bij dat ik ofwel een enorme UP ofwel een enorme DOWN beleef naar aanleiding van iets wat ik hier meemaak, zie, beleef, hoor en voel. De ene dag heb ik een hoera-gevoel, zoals toen die keer dat ik met een volgeladen bus van Marrakech s avonds nog terug naar Tamesloht moest. Ik stond met mijn neus tegen de voorruit van de bus geplakt en een vrouw die op het trappetje zat met een kind op haar schoot dat van een andere passagier was hield mij tegen wanneer ik om dreigde te vallen. Als tonijn in blik zaten en stonden we zeker met 120 man in een bus die de APK in NL al lang niet zou overleven. De bus stopte bij een boom, want dat zijn hier 'haltes' en een aantal passagiers stapte uit. De buschauffeur sloot echter per ongeluk te vroeg de deur en er zat een kind klem tussen de deuren. Tja, wat doe je dan als buschauffeur, je bus tot de nok toe vol? Dan klim je uit je zijraampje, juist ja zo'n mini formaat schuifraampje zoals je dat ook wel bij Nederlandse bussen ziet. Hij liep om de bus heen, troostte het slachtoffer en excuseerde zich bij de familie, en klouterde toen op wonderbaarlijke wijze weer via datzelfde zijraampje terug op zijn stoel: applaus!

Met het eind van mijn periode in Tamesloht in zicht dacht ik deze week toch echt even gillend gek te worden. Het personeel dat in afwezigheid van de Nederlandse bazin in anarchie uitbreekt en elkaar bestookt met roddels en geruzie louter voor eigen gewin kwam me de strot uit. Ramadan schijnt een excuus te zijn om je nog drie keer minder in te spannen dan normaal en gelijk maar de werkdagen zonder verder overleg te verkorten, waardoor er meer werk op de schouder van de nachtoppasser en mij belandt. Nee, ik wou bijna gaan gillen toen ik gelukkig optijd het hoera-gevoel in Marokko weer kreeg. Een meisje in het centrum verdient mijn absolute bewondering: een donker meisje van 13 met stug kroeshaar die met haar familie in Tamesloht woont. Tien kinderen hebben haar ouders, en ze hebben een huisje met 2 kamers zonder keuken. De moeder werkt alle dagen in de velden en twee van haar dochters worden opgevangen bij Centre Fiers et Forts. Ze hebben werkelijk geen kledingstuk of schoen aan die van hunzelf is, ze komen vaak s ochtends zonder te hebben ontbeten naar school en s avonds geeft de nachtoppasser ze wat eten mee voor thuis. Dit meisje van 13 die werkelijk niets van haarzelf heeft, heeft een ongelooflijk zorgzaam karakter en is altijd bezig om eerst voor anderen te zorgen. Ze doet het merendeel van de huishoudeiljke klusjes in het centrum, en met overgave: de afweas, schoonmaken, bergen groenten schillen en snijden, noem het maar en ze werkt zich met trots uit de naad. Doen we een spelletje of een creatieve opdracht: ze verbijt zich als ze het niet beheerst en gaat in stilte en toewijding net zolang door tot ze het eigenhandig voor elkaar heeft gekregen. Wat een karakter! Maar wat me dan nog meer ontroerd, is dat ze altijd en immer zorgt dat anderen het goed hebben: is mijn eten op dan biedt ze direct het hare aan, ze prikt alle goede stukjes vlees alvast apart voor mij op een vork, lopen we naar buiten dan grijpt ze mijn arm en 'begeleidt' me in het donker om de kuilen heen. En heb ik het koud? Want dan geeft ze me ook haar vest.

Het einde van mijn periode in Tamesloht sloten we af met een verjaardagsfeestje wat we voor een kind hadden georganiseerd, met veel eten toen de zon onder ging, en zelfgebakken chocoladetaart en kadootjes! Het was een gezellige boel en vooral een ontspanner afsluiter van mijn tijd daar. S avonds nam ik mijn intrek in een hotel in Marrakech om daar even één dag te genieten van de luxe van een warme douche, een lekker bed en een airco. Het hotel was een tip van een kennis, zijn connectie daar was allerhartelijkst en maakte een leuke prijs. Ik vastte ook? Maar dan moest ik met hun gezamelijk de vasten verbreken s avonds! En dus zat ik om 19 uur met het personeel aan een gedekte tafel door hun voorzien van allerlei lekkernijen. Opnieuw een enorm hoera-gevoel: dit kan alleen maar in Marokko!