De Sportschool

Sinds ik mijn stage bij de kleuterklas op de publieke school heb beëindigd en werkzaam ben op het Nederlands Instituut in Rabat, trek ik me steeds vaker terug in het aangename Europese vacuüm wat in Rabat te vinden is. Op het instituut werken alleen maar Nederlanders afgezien van de bewaker, er wordt Nederlands gesproken en er zijn dropjes te vinden. ’S Ochtends gaat de satelliettelevisie op het NOS journaal en onze directeur speelt binnenkort voor Sinterklaas. Op het instituut komen ook regelmatig Nederlandse journalisten, studenten en onderzoekers binnenlopen en zo heb ik een paar leuke dinertjes gehad en leuke Nederlandse kennissen gevonden in Rabat. Het voelt als een warm bad om elkaar gewoon weer te kunnen begrijpen en (anders onbespreekbare) onderwerpen weer fijn aan te kaarten, meiden onder elkaar.

Toch maak ik me ook wel eens zorgen: waar is mijn enthousiasme om te integreren gebleven? Daarentegen bespeur ik een gevaarlijke neiging naar expat-gedrag bij mezelf: het terugtrekken in een veilige cocon van Nederlands nieuws, eten, omgangsvormen en sociale contacten. De wereld van Europese, voor Marokkanen onaantrekkelijke en dure restaurants. Van shoppen in de dure wijken met een Zara en een Mango in plaats van in de chaotische medina waar je altijd lastig wordt gevallen en opgelicht door de verkopers. Van reizen in de eerste klas van de trein tot zelfs directe vluchten boeken.

Maar ik verschil nog op drie belangrijke punten van menig expat: 1. Ik spreek Marokkaans waar zij niet verder komen dan Frans. 2. Ik woon bij een Marokkaans gastgezin (waar ik het nodig portie Marokkaans familieleven en –ruzies meemaak) 3. Ik ga naar de sportschool. De sportschool? Inderdaad, een echte low budget Marokkaanse sportschool is hier hét middel om je touch met de Marokkaanse samenleving niet geheel te verliezen. Mijn sportschool heet ‘Maxiform’ en ik ben er in korte tijd de beste vriendin van de fitnessinstructeur geworden.

De fitnessinstructeurs in Nederland zijn meestal sociaalvaardige, breedgeschouderde en zelfbewust aantrekkelijke types. Het soort jongen waar elke vrouw voor naar de sportschool wilt gaan, en die een algemene vlam kan zijn. Mijn fitnessinstructeur benaderd die omschrijving niet eens: dagelijks zie ik hem in exact hetzelfde trainingspak, waar hij met gebogen rug en hangende schouders wat slungelig in overkomt. Elke dag begroet hij me echter enthousiast en lacht hij zijn bebeugelde tanden bloot.

De fitnessinstructeur lijkt verder redelijk overbodig in Maxiform want ik zie hem eigenlijk altijd met zijn handen in zijn zakken tegen een muurtje geleund staan. Maar zodra ik van mijn cardio-fietsje afstap na me 30 minuten fanatiek in het zweet getrapt te hebben, verschijnt hij onmiddellijk voor me. Terwijl ik me reeds geïnstalleerd heb op een matje voor de spiegels komt hij achter me staan en vraag ik me af of dit niet een wat genante positionering is. Maar ach, deze fitnessinstructeur is noch aantrekkelijk noch zelfbewust dus het kan eigenlijk geen kwaad. Gewillig volg ik al zijn instructies tot rek- en strekoefeningen dus maar op.

Ondertussen ben ik dan getuige van een hiphop dansles in dezelfde zaal waar ik me in het zweet fiets en rek- en strek oefeningen doe. Dat is in Marokko helemaal niet raar: een sportschool heeft vaak maar een zaaltje voor groepsactiviteiten en als er al een tweede ruimte is, dan staat die tot de nok volgestouwd met overjarige fitnessapparatuur. Er hangt een beetje een jaren-zeventig gevoel, inclusief verouderde en vergeelde opgeplakte postertjes van vroegere bodybuilders en boksers. Dus terwijl ik op de grond lig te zwoegen om mijn buikspieren strak te trainen, is er dus twee meter verderop in dezelfde zaal een groepje een hiphoples aan het volgen.

Voor de hiphop les hebben ze een leraar gevonden die zich twee minuten voor de les van een stijlvolle homo inclusief hip brilmontuur verbazingwekkend weet te transformeren in een zogenaamd stoere Harlem-boy: inclusief rode of gele bandana om zijn hoofd geknoopt en zweetbandjes om de polsen. De muziek dendert door de ruimte terwijl hij in ergernis wekkend tempo de ene track op de andere track laat volgen, vaak alleen de eerste 10 tellen spelend. Als hij uitgerommeld is, gaat hij zonder verdere warming up maar gewoon ergens beginnen met het uitleggen van een choreografietje zonder begin of eind. Zijn leerlingen zijn elke les weer andere: vaak lijken meisjes meer voor aandacht van hem te komen dan voor het ontwikkelen van hun afwezige hiphoptalenten… Een pasje van 3 tellen wordt dan ook rustig twintig minuten lang herhaald en op wel 28 verschillende tracks uitgeprobeerd. Na zo’n structuurloze les met een hoop overbodig ‘yeehaa’ en ‘come on’ geroep, begint hij een andere dag gewoon weer heel ergens anders met het uitleggen van de choreografie.

Nog grappiger zijn de aerobicslessen, waar ik overigens zelf fanatiek aan deelneem. Er zijn een dozijn aerobicsdocenten in dienst van Maxiform en je hebt dus vaak een andere docent. Waar de ene geen ritme weet te houden en met zijn dikke buik elke oefening zelf maar 1 keer voordoet om vervolgens tot 10 te tellen, leert de ander je een duizelingwekkend ingewikkelde choreografie op de steps aan met 7 draaien in 8 stappen. Om 17 uur tref ik meestal een stuk of vijf rustige dames aan in de les. Om 19 uur echter is de bedrijvigheid in Maxiform ineens een stuk groter: de zaal is bomvol en de steps zijn op een voor Marokkaanse begrippen respectabele afstand van 20 cm van elkaar opgesteld. Het is een ‘mixed course’: mannen en vrouwen door elkaar dus, en mijn buurman staat naar mijn smaak al te dicht op me. Daar lijken andere deelneemsters in deze les echter helemaal geen bezwaar tegen te hebben: ongebreideld wordt er geflirt en gesjanst met de aanwezige aerobicsinstructeur en enkele goedgebouwde bezoekers. Wanneer de gespierde kickboksleraar een vrouw lift en ronddraagt stijgt er een gegil en gejoel op uit de sportzaal. De les zou eigenlijk al begonnen moeten zijn maar de bezoekers lijken hier met een ander doel te zijn gekomen dan het verminderen van hun lichaamsgewicht. Wat in het Marokkaanse straatbeeld volledig afwezig is, namelijk openlijke intimiteit en handtastelijkheid tussen mannen en vrouwen, wordt binnen de beschermende muren van de ondergrondse sportschool volledig op z’n beloop gelaten! En ik weet zeker dat een expat dat nooit te weten zou zijn gekomen!