Leylat-ul-qadr in de Fridays

Afgelopen Zaterdag was het Leylat-ul-Qadr : de nacht van de voorbeschikking, de belangrijkste en heiligste nacht van het jaar voor moslims. In die nacht, die doorgaans gedateerd wordt op de 27e van de maand Ramadan, zou de Koran neergedaald zijn op de aarde, en moslims geloven dat tijdens die nacht de poorten van het paradijs wagenwijd openstaan. Leylat-ul-Qadr wordt idealiter dan ook biddend in de moskee doorgebracht, soms de hele nacht lang. Ik was al uitgenodigd bij een ander gezin om deze heilige nacht bij hun thuis door te brengen, maar had dat voorstel beleefd afgewimpeld: wat heb ik te zoeken op zo’n avond tussen mensen die oprecht geloven dat zij de hele nacht in gebed verzonken moeten zijn? Nee, legde ik uit, die nacht is voor mij als alle anderen en ik slaap dan graag.

Echter, van slapen is het toch niet gekomen die nacht. Ik had allerlei verwachtingen van hoe een Leylat-ul-Qadr in Marokko zou verlopen, maar niets daarvan kwam ook maar enigszins in de buurt van het werkelijke verloop van de avond. Hoe zit dat? De zoon in het gastgezin waar ik verblijf, naar zijn moeders zeggen een opstandige puber van 16, moest en zou die zaterdagavond naar een feest in de Fridays gaan. Fridays is een Amerikaans fastfoodrestaurant die in de sjieke buurt Agdal een onder tieners en scholieren zeer populaire vestiging heeft. Fridays is the place to be op zaterdagavond, en dan vooral om er met papa’s dure auto twintig rondjes voorbij te rijden of op de parkeerplaats te hangen en stiekem meisjes te ontmoeten. Ook mijn ‘broertje’ is hier gek op: zijn moeder kwaad en gefrustreerd achterlatend hangt hij hele avonden buiten rond, op straat en voor de Fridays.

Maar vanavond is er een serieus feestje in de Fridays: een ‘vriend’ van mijn ‘broertje’ heeft hem via Facebook uitgenodigd om naar zijn verjaardag te komen waar hij zelf de DJ zal zijn. Entrée 35 Dirham, een aardig bedrag voor de gemiddelde Marokkaanse puber en in een land waar bijbaantjes niet bestaan en dus iedereen zijn hand bij papa ophoudt. Mijn ‘broertje’ mocht aanvankelijk op Laylat-ul-Qadr de deur niet uit, maar na langdurig zeuren aan zijn moeders hoofd mocht het dan toch op voorwaarde dat de familiebrigade meeging: oudere zus, ik, een andere gaststudente, neven en nichten. Sociale controle dus. We hoestten allemaal 35 dirhams op voor een fancy toegangsbewijsje voor het feestje van ‘DJ VOX’, en eenmaal binnen op dit tienerfeestje zag ik dan ook vooral dochters en zoons van de duidelijke rijkere Marokkaanse familie’s: in de nieuwste collectie van Mango, Zara en Marwa gekleed liepen de piepjonge meisjes ongeloof mooi, hip en vooral relatief bloot te wezen. Ook de jongens deden er niet voor onder: iedereen kwam hier duidelijk om te kijken en bekeken te worden. Een paar jongens gingen al helemaal los op de dansvloer, waar ze hun razendsnelle en ingewikkelde Tecktonic-moves ten toneel spreidden. Hun rugzak nog op, want dat is natuurlijk wel heel modieus, en de haren strak in de gel in de tecktonic-kapsels. Aan de overzijde van de dansvloer gaven twee Marokkaanse meisjes in witte minirokjes een aardige Britney-en-Madonna performance weg: wild schuddend met billen en borsten en hun haren overdreven heen en weer zwiepend leken ze iets te vaak naar MTV te hebben gekeken. Ik keek met enige afschuw naar deze ‘losgeslagen’ dansende bimbo’s en bedacht me dat dat waarschijnlijk het ultieme schrikbeeld is van al die Marokkaanse ouders die hun dochters angstvallig binnenhouden.

Iedereen nipte fijntjes aan de grote glazen coca cola en fanta ; alcohol wordt niet geschonken tijdens de ramadan, en jongens en meisjes lurkten aan hun sigaretjes die ze uit kleine pakjes Gauloises visten van maar 5 sigaretten per pakje. Ook mijn ‘broertje’ had een wonderlijke transformatie ondergaan: zijn gezicht was vertrokken van spanning en onzekerheid terwijl hij de hele avond niet van de zijde van zijn ‘petite copine’ week: een mollig meisje van hooguit 15 met te strakke kleren aan. Op zijn oor zat een enorm grote nepdiamant geplakt, want echt je oren piercen is hier uit den boze, en in zijn hand bungelde een sigaret. Toen ik hem daar fijntjes op wees, ik had immers een taak van toezichthouding meegekregen van mijn gastmoeder, vertrok zijn gezicht ineens: je gaat dit toch niet thuis vertellen? Nee hoor, verzekerde ik hem, van mij horen ze niets.

De sfeer zat er inmiddels goed in en met het aantreden van DJ VOX, een mager scholiertje van 17 die zwaaiend met zijn sigaret de Europese dance tracks aan elkaar mixte, gingen de aanwezigen goed uit hun dak. Ik was uiteindelijk zelf toch ook op de dansvloer te vinden, want ik moet zeggen de muziek was lekker up to date en schalde goed hard uit de speakers, en na 4 maanden zonder één avond uit had ik toch wel wat schade in te halen! Dansend werkte ik me in het zweet en wimpelde de bonenstakerige tieners die zo nu en dan een toenaderingspoging deden van me af. Tegen twaalven liep het feestje ten einde en vertrok de hele meute naar buiten, waar het op de parkeerplaats nog lang druk zou blijven. Wij, de meisjes, werden door de DJ hoogstpersoonlijk naar huis getaxied, en ‘broertje’ zou te voet gaan met vrienden. Jaja, een goeie twee en een halve uur later kwam ie dan eindelijk thuis, toen wij de couscous natuurlijk allang opgegeten hadden. Ik zei lachend : ‘ja hij zat natuurlijk in moskee, dat zei hij toch gister ? ‘Mam 3afak 3afak 3afak (alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft) mag ik naar Fridays tot 12 uur, en dan ga ik daarna bidden in de moskee tot 5 uur ‘s ochtends!’